Scotch, No Soda (B) Blues - Boogie Woogie JH Kabal Puurs -26-05-2023 report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info artiest: Scotch, No Soda info club: JH Kabal © Rootsville 2023

Na een rustige week op muzikaal gebied, maakte ik mij op voor een druk weekend. De laatste van mei is altijd de vaste stek voor Duvelblues. Maar alvorens het grote festival zou starten, de 20ste editie by the way, organiseert JH Kabal naar jaarlijkse traditie een pre-festival gig. Vorig jaar zette de bende van Handkerchief de boel op stelten, dit jaar was het de beurt aan Scotch, No Soda.

Scotch, No Soda is zowat de huisband van Second Line, de yougsters van de Honky Tonk Jazzclub in Dendermonde. Ilias Scotch (zang en piano) is een getalenteerde zanger-pianist. Zijn roots liggen diep in de blues en boogiewoogie piano. Heel typisch is zijn brede smaak als het gaat over goede muziek. Zijn band brengt een interessante mix van interpretaties van oude blues songs en traditionals en eigen werk.

Hun aanstekelijk enthousiasme en opzwepende manier van spelen maakt het moeilijk om er stil bij te blijven zitten. Ze vallen op door hun eigenzinnige twists, ingevingen van het moment en vaak verbluffend samenspel. Invloeden variëren van Skip James, Memphis Slim en Hound Dog Taylor over Louis Armstrong, Mose Allison en Jimmy Liggins tot zo breed als Bob Dylan en Tom Waits. Verder in de band: Micha Teller (bas en contrabas), Koen van Peteghem (drums) en Gilles Droixhe, zoon van Elmore D (gitaar). Ambiance verzekerd.

Er was niet zo veel volk komen opdagen maar het Jeugdhuis was aangenaam gevuld met gekende en minder gekende blues liefhebbers toen de band de eerste noten de zaak inspeelde en dat was meteen raak met ‘I Don’t Worry ‘bout A Thing’ van de grote Mose Allison.

Hierna twee eigen nummers, een instrumentaaltje en ‘Automatic Man’. Ilias ontpopt zich als de natuurlijke bandleider en laat zijn 88’s klinken als een klok. Gilles heeft zich meer dan duidelijk ingewerkt in de band, speelt zonder ooit te overdrijven en de ritmesectie heeft een strakke drum en staat op de baslijnen van Micha, die het niet kan laten om steeds gekke bekken te trekken.

Met ‘Last Fair Deal Going Down’ komen we terecht bij Robert Johnson en the Godfather himself zou het arrangement van de band zeer hebben geapprecieerd. Het mocht iets rustiger met de prachtige versie van Paul Simon’s ‘Take Me To The Mardi Gras’, duidelijk een geval van kippenvel. Hierop alweer een schitterende instrumentaal van eigen hand gevolgd door ‘Treat Your Woman Like You Treat Yourself’ om de set af te sluiten met een fenomenale versie van ‘St James Infirmary’. Laat mij nu dit al honderden malen hebben gehoord, maar deze versie oversteeg alles. Man, man, man…

Tijd om een frisse neus te halen en de obligate Duvel te nuttigen, we zitten toch op Duvelground, en we konden ons opmaken voor deel twee.

Dat begon met een swingend instrumentaaltje en met de woorden “I’m sure she will let me come home’ werd de tweede song ingezet. Dit optreden bleef swingen en shaken, had een leuk jazzy randje en het maakte het geheel zeer aangenaam en daar waren de aanwezigen het roerend over eens. Boogie behoorde ook tot het arsenaal van de band en tussendoor konden de bandleden zich uitleven in een instrumentaal nummer waar Micha Teller zijn duivels ontbond met een schitterende bas solo.

Dan bracht het viertal ons naar New Orleans met ‘Tremé Song’ van John Boutté, de titeltrack van de gelijknamige fenomenale serie. Een dikke aanrader trouwens. Bij deze gingen we stilaan richting einde met ‘Same Old Blues’ waar Micha alweer een stevige bas solo ten beste gaf om uiteindelijk af te sluiten met ‘Talk To Me Baby’ van Elmore James, wat de dansers aanleiding gaf om de dansvloer te veroveren.

Stevig applaus van de aanwezigen en de roep om meer was niet uit de lucht te halen. De band voldeed aan de wensen en serveerde stevige rock ’n roll met ‘Real Wild Child’ van Jerry Lee Lewis.

Met dit orgelpunt eindigde dit schitterend optreden. Geweldige band, muzikaal heel sterk en goed aan elkaar gesmeed, mooie afwisseling in de songs. Top en dat vonden ook de oudgedienden van (GE)Varenwinkel, is het niet Vic?

Marcel